Gelukzoekers, messentrekkers, vrouwen lastig vallen en nog meer vreselijke dingen. Ik hoor alleen maar negatieve berichten omtrent vluchtelingen. En dat alles zonder dat men de personen kent en gaat luisteren naar hun verhaal. Ik ken ze ook niet, maar ik heb toch altijd geleerd dat men nooit gelijk mag oordelen en veroordelen. Helaas zie ik dat op dit moment wel gebeuren. Ons kleine dorpje is ineens verdeeld in twee kampen. Het ergste is misschien nog wel dat er mensen zijn waarmee ik omgang heb en nu ineens vreselijk zitten te oordelen, sommige zijn bang de ander durft zijn of haar huis niet meer uit.
Ik zou zeggen bekijk het eens van de andere kant en ga er eens heen en hoor deze mensen aan, wellicht kun je er ook nog iets betekenen wat betreft deze mensen en hun bijvoorbeeld wegwijs maken in de Nederlandse cultuur en taal.
Afgelopen week was er een akkefietje op de parkeerplaats van de Aldi, niemand was erbij maar iedereen weet wie het gedaan heeft en men vergeet even dat dit al jaren een ontmoetingsplaats is voor drugshandel. Vreemd genoeg hoor ik al die jaren daar niemand over klagen. Zelfs ik niet ondanks het feit dat ik daar wel eens nageroepen ben door “kinderen” die wel weten wat ze met een vrouw op leeftijd kunnen doen.
Bij dit alles denk ik aan Murrad en Raid. Twee van mijn collega’s, dus werkzaam in Nederland, de ene als chauffeur, soms ritjes in de omgeving maar ook met 50 mensen richting reizen naar het buitenland. De ander onze man van de wasstraat en autoverhuur. Hard werkende mannen, die hun volk en vaderland hebben verlaten en zich veilig voelen in Nederland. Een land zonder oorlog, waar men een nieuw leven op kan bouwen met vallen en opstaan. Zij hebben niet gevraagd om een oorlog in hun vaderland en verdienen wat mij betreft een toekomst in vrede. Wie zijn wij dan wel om hun toekomst is de weg te staan?
Vorige week in de Aldi een bejaard vluchtelings echtpaar geholpen. Toen ik mijn bakjes Griekse yoghurt wilde pakken gebaarde de man om mijn hulp met de verschillende prijzen. We zijn er met gebarentaal uitgekomen. Op dat moment bedenk je dat zulke bejaarde mensen huis en haard moesten achterlaten en een onvoorspelbare vlucht moesten maken. Misschien samen met kinderen of familie maar ze waren alleen en dan gaan mijn gedachten gelijk naar hun eventuele kinderen die misschien verdeeld over de wereld zitten.
Ik zou niet graag in de schoenen staan van deze mensen, wat hun reden ook is om te vertrekken naar en onbekend land, je laat altijd familie, vrienden of wie dan ook achter. Of zoals jij het zegt, ze zitten verdeeld over de hele wereld en je hebt misschien nooit de financiën om hen te bezoeken.
Helemaal gelijk Maria. Het is veel te makkelijk om te oordelen.