Afscheid kan veel pijn doen

Na alles eens even te laten bezinken, ben ik vanmorgen toch mijn laatste dingen gaan doen wat betreft mijn afscheid van Mediahuis Noord. Door de jaren heen met honderden mensen samengewerkt, met de een langdurig, met een ander kort maar soms wel heftig. Dus dan stel je een mail op en laat dit eerst een aantal dagen staan, want er is ook twijfel of ik het wel goed heb geformuleerd. Wat dan wel heel erg opvallend is, het merendeel van de mensen met wie ik ooit heb gewerkt, werkt er niet meer of zijn helaas overleden. Van de groep waarmee ik begon in 2006, is niemand meer werkzaam bij het bedrijf, daarna naar het evenementengedeelte van de krant, van de 12 personen op deze afdeling, werkt er nog 1. En zo kan ik doorgaan. Het zegt toch wel heel veel over het bedrijf, van een grote familie, is het nu een bedrijf geworden wat als los zand aan elkaar verbonden is. Maar de mail is dus verzonden, de leuke reacties komen binnen en iedereen is positief wat betreft mijn toekomst. We zullen zien of ze gelijk hebben. Eerst zien en dan geloven, zeggen ze toch?

Maar al met al doet het ook pijn, nooit meer met telegrammen naar Nijmegen, niet meer als contactpersoon bij een premiere, niet meer als een van de eersten weten wat er gaat gebeuren en dat soms ook nog een aantal dagen voor je weten te houden. De duizenden mailtjes die er zijn verzonden omtrent voorstellen voor acties bij onze wederverkopers, de samenwerkingen met externe partijen en soms aansluitend met dagjes uit of zelfs weekendjes weg naar Terschelling. Al met al heb ik gewoon 16 fantastische jaren gehad, misschien wel met een dip toen ik naar de afdeling Traffic ging maar met een fantastisch slot bij VanPlan. Ik ga dit gewoon missen. Al kijk ik langzamerhand vooruit maar nu eerst tijd voor het grote genieten. De ene dag wat rondklussen in en om het huis, de andere heerlijk fles water mee en fietsen maar. Kilometer na kilometer door het prachtige Grunniger Laand.