Einde van een tijdperk

Januari 2006, na een aantal fantastische jaren bij de BV Veendam was het tijd voor iets nieuws. In het voetbalwereldje was geen toekomst (dat zou later ook blijken uit het faillissement van de club) en het media gedeelte van de club werd ondergebracht in een sponsordeal. Zo kwam ik terecht bij het grote Hazewinkel Pers en ging ik naast mijn werk voor de club ook andere dingen oppakken. Mocht ik me bezighouden met de promotie voor de verdubbeling van de N33, theater Muzeval in Emmen en zelfs bij een van de concurrenten van BV Veendam, ik ging de grens over en zo kwam zelfs SC Cambuur op mijn pad.

In 2009 maakte ik de eerste reorganisatie mee bij NDC Mediagroep, Hazewinkel Pers was in de afgelopen jaren reeds samen gegaan met de Friese Pers tot een nieuwe organisatie. Het werk wat ik deed voor externe partijen zou worden afgestoten en ik zou het schip moeten verlaten samen met vele collega’s.
Enkele weken voordat ik daadwerkelijk zou vertrekken, kon ik toch nog wat langer blijven, ik zou iemand tijdelijk vervangen. Helaas overleed deze persoon binnen enkele weken en werd ik definitief op een andere afdeling geplaatst en ontsprong dus de dans. Al met al bleef ik 10 jaar in deze functie en was ik de contact persoon richting alle verkoopadressen van de 3 noordelijke dagbladen. Wat een geweldige tijd, wat een vrijheid met gigantisch leuke contacten. Jaarlijks hoogtepunt was wel het in de markt zetten van de kerstbijlage met daarin de befaamde Dr Denker puzzel. Of was het misschien de samenwerking met de Telegraaf en we bijna 1 jaar in een werkgroep zaten en regelmatig om tafel zaten met hun en toen alles gesmeerd liep we met z’n allen een weekend op Terschelling zaten?

1 januari 2018, er is geen losse verkoop afdeling meer, het laatste jaar heb alles zelf overgedragen aan de Persgroep. Diverse werkzaamheden worden bij NDC uitbesteed om zo kosten te besparen. Wederom moeten diverse mensen het pand verlaten en ondertussen is dit mijn zoveelste reorganisatie. Zal ik de dans kunnen ontspringen? Het ziet er niet best uit, de papieren zijn getekend en ik kijk om me heen naar iets nieuws. Maar ook dit keer komt er uit onverwachte hoek ineens nog een mogelijkheid om te blijven. Men zoekt iemand op de afdeling Traffic en men ziet mij daar wel zitten. En zo zit ik van de een op andere dag in een totaal andere functie. Van het alleen werken, kom ik nu op een afdeling en moet rekening houden met collega’s. En misschien beginnen hier de moeilijke jaren. De dames daar zitten sinds mensenheugenis bij elkaar en zien ieder nieuwe collega als een bedreiging. Het werk is prima te doen, de omgang met mijn 7 vertegenwoordigers is uitstekend en toch denk ik wel dat dit wel het begin van het einde is geweest van mijn geweldige jaren bij de krant. Ik kan mijn ei niet goed kwijt, de verveling begint toe te slaan en het werk is erg eentonig. Mede door longproblemen in 2019 knap ik volledig af. Is het een burn-out of toch zoals de psycholoog zegt, een bore-out? Ik weet het niet maar probeer met een nieuwe leefwijze mijn longproblemen weer op de rit te krijgen. Met vallen en opstaan gaat me dit ook lukken.

In oktober begin in weer met 3x 2 uur te werken en per 1 februari 2020 ga ik weer fulltime aan de slag. Als herboren en afstand nemend van bepaalde personen. Ik moet aan mezelf denken. Anderhalve maand later begint voor mij een van de beste periodes, ik moet ineens thuis gaan werken. Een nieuw fenomeen dient zich aan: Corona. We mogen niet meer op kantoor verschijnen en dat is voor mij een geschenk. Ik heb nu veel meer de tijd om volledig beter te worden, wanneer ik om 4 uur vrij ben, zit ik om 5 over 4 op de fiets of ga wandelen. Ik kom volledig tot rust. Ik hoef geen keuzes te maken, want vele dingen gaan niet door dus 1 en al ontspanning.

In het najaar krijg ik er een taakje bij, de ene persoon die werkt op de afdeling VanPlan, heeft ook wel eens vrij en ik ga haar dan vervangen. Stelt niet zoveel voor want er zijn geen evenementen, alles ligt stil en wat ik voor haar doe is leuk maar veel te weinig.

April 2021, de ene persoon die zich nog bezighoudt met VanPlan, vertrekt en ik word van de een op de andere dag verantwoordelijk voor VanPlan. Ik die daar amper kaas van heeft gegeten moet nu aan de bak. Maar er zijn nog steeds weinig evenementen, er zit van alles in de pijplijn maar of dat door kan gaan is maar de vraag. Met angst en beven zie ik de persconferentie tegemoet, wanneer er versoepelingen komen dan komt er een storm op me af. Heb ik geen tijd om me rustig in te werken maar is het volle hens vooruit. Nog zie ik Rutte verschijnen, hij lacht en ik weet genoeg. Maar wat kom ik ineens in een sneltrein vaart binnen. Dit wordt een nog fijner dan al die jaren op de Losse Verkoop. Ik ben de regelneef voor vele organisaties, ik voel me zo ontzettend fijn in deze rol ondanks dat dit geen baan is, waarbij je elke dag om 4 uur de stekker eruit kunt trekken. Skaad, De Wadopera, HAIM, Theaterspektakel Noord, NK Wielrennen, China Lights, Smokkelbern en nog vele andere toffe evenementen kwamen ineens op mijn pad.

Hoe leuk het ook allemaal is en was, de dreiging van de reorganisatie hangt boven mijn hoofd. Zou ik dit overleven? En wat is de toekomst van VanPlan? Sinds januari jl weet ik dus dat er voor mij geen toekomst is binnen Mediahuis Noord. Ik sta er heel dubbel in, mijn werk is tot het allerlaatste moment leuk en geeft me alleen maar energie maar het werken voor Mediahuis Noord is anders, het is allemaal vreselijk afstandelijk. Mijn manager ken ik alleen van 1 gesprek waarin hij me duidelijk maakte dat ik eruit ga. Yup die even schoonschip moet maken binnen een bedrijf en over aan paar jaar weer is vertrokken. Collega’s van dezelfde afdeling zie ik sinds het begin van de pandemie niet meer.

Wat had ik mijn laatste werkzame jaren graag anders gezien, VanPlan was helemaal mijn ding. Toekomst?
Geen idee, eerst maar eens volledig afstand nemen van alles, de komende weken veel op de fiets de deur uit. Heel veel wandelen en fotograferen, gewoon de dingen doen die mij gelukkig maken en dan maar eens om me heen kijken wat er voor leuks op mijn pad gaat komen.