Al maanden zat ik me te verheugen op een avondje De Kuip. Samen met Arjan naar een concert van Di-rect. Maar helaas heeft het niet zo mogen zijn, mijn angst en paniekaanvallen hebben me doen besluiten dat dit geen goed plan was. Ergens op een tribune zitten met 47000 mensen, het idee alleen al bracht me aan het trillen en zweten.
Wanneer ik alleen zou zijn geweest dan had ik er wellicht anders ingestaan want dan had ik op elk moment kunnen vertrekken of ergens anders gaan staan op de ring ofzo. Maar nu zou ik hem ook belasten met mijn angst. Gelukkig was er een kennis van hem die heel graag mee ging en voelde ik me niet schuldig.
Maar dan komt de nacht na het eerste concert, als YouTube fanaat ga ik kijken en zie het vol stromen met filmpjes. Is het dan gek dat ik zo vreselijk baal dat ik er niet bij ben geweest ondanks dat ik heel goed weet dat het de beste beslissing is geweest?
Op dinsdag komen er tranen bij het zien van All in Vain. Dit is zo ontroerend en wat zal er door het hoofd van Marcel zijn gegaan bij het zingen van deze tekst. Zo kort na het overlijden van zijn broer was deze ongetwijfeld op dit moment heel dichtbij.
Ook voor niet liefhebbers, dit moeten jullie echt beluisteren en zien.
Wat een prachtig nummer. Ik was al fan. Ik moest er van huilen.