Wat is er toch aan de hand, is het niet Rusland, Oekraine, Israel, Hamas, Iran komt er ook ineens heftige berichten uit Zuid-Korea en vooral uit Syrië. Het maakt me best wel angstig wat er nog meer staat te gebeuren, want het is natuurlijk nog erg onduidelijk hoe de rest van de landen in het Midden-Oosten gaan reageren. En wat doen de Syriers in ons land? Gaan ze terug of zijn er dan toch velen die hier een bestaan hebben opgebouwd, waarvan de kinderen hier wellicht zijn geboren? Dan ga je misschien niet zo snel meer terug naar land dat totaal verscheurd is de afgelopen jaren. En dat is toch ook begrijpelijk.
Wat mij meer zorgen baart is de totale onzekerheid, gaat het rijke westen wellicht ten onder aan de overmacht die de Arabische landen de komende jaren gaat krijgen. Bedoel niet dat er een verschuiving gaat komen in godsdiensten, maar meer dan het rijke westen wordt overgenomen door rijke Arabische landen. Misschien dat dit niet binnen afzienbare tijd gaat gebeuren maar wel op lange termijn. Misschien dat ik het niet meer mee ga maken maar mijn kinderen? Ik snap dus eerlijk gezegd heel goed dat er steeds meer jongeren zijn die bewust geen kinderen willen, ze willen hun niet op een verrotte wereld zetten. Mis ik het hebben van geen kleinkinderen? Nee totaal niet, zou het misschien fijn vinden om te weten dat de verhalen zoals ik aan mijn zoons heb verteld over mijn familie door zou worden gegeven maar de wetenschap dat de kinderen wellicht een leven in armoede zouden treffen is vele malen groter.
Wat kunnen we hier aan doen? Weinig, alleen de mensen die hier hun toevlugtt zoeken welkom heten en een iedereen die terug wil, helpen om daar weer een toekomst op te bouwen en hun land weer te helpen opbouwen.
Afbeelding van Karl Oss Von Eeja via Pixabay
.
